Por fin chega o día máis feliz da tua vida, vas casar co home que soñache, a pesar da negativa dos teus pais. Pero o que non sabias, era que a loita que pensabas rematada, non era nada comparado co que che espera. ¡loitar, loitar!.
A ti muller labradora, que te levantabas cando era de noite para ir adiantando as tarefas, deixar feitas as obrigas domésticas e arrumbados os animais, e como non eses fillos, o máis cativo levabalo contigo enganchado onde quedara un ocho, como agora se ve nos paises máis pobres, así o sair o sol ála ivas ti, camiñando, cargada cos aparrellos do campo as tuas costas, coa tua saquetilla onde levabas auga, se non pasaba un rego ala a onde ivas, e un chusquiño de pan ou froita, para tomar o tente en pé, a asi poder rematar a mañá.
As doce hora de retirarse, andando, andando ata chegar exausta a casa, pero ánimos, ainda ai que preparar a comida. Van chegando da escola o rapaces, un, dos, tres, catro, cinco e seis, pois o máis pequeniño ainda non iva a escola ¡lavar as máns e sentadevos na mesa, silencio, non pelexedes, ai que comer tamen o tirabeques!; así un día tras outro, sen parar mentres eles medraban, ¿onde estaba o home da casa?, emigrado durante moitos anos mentres o fillos medraban; pero ti guerreira sempre pelexando por seguir, non había tendo para lamentarse, nin chorar, maná e outro día e os meniños teñen que ter a roupa limpa, labada o día anterior no regeiro, ca mañá de xiada que había que ata o respirar parecia que votabas fumo polo boca, e secada o sol da tarde máis a cociña de ferro pola noite.
Pero ti seguias o camiño sen arrecuar, vendo pasar a tua xuventude, como un raio de sol, nun día de inverno.
Ahora os teus froitos, os cales sempre os educache con teson, honradez, honestidade, moito te fixeron sufrir, pois éran moitos, pero ti poideches con eles e fixeches deles uns homes e mulleres de porveito, polo que hoxe sintenses como formigiñas o lado túa por que fuche e eres moi, moi grande.
Comeza na tua vida a etapa, na que tiñas que descansar, viaxar pero o corpo non esta para moitos trotes, pois os esforzos realizados deixaron huella nos teus osos; ainda así, tu acostumada a non estar parada queres votarlle unha man os teus netos, e eles contestanche –“ aboa tu xa traballache moito, agora tocache descansar”-, pero o teu espiritu de loita, non está conforme e contestalle, “ con xeitiño, ainda podo facer isto”.
¡Arriba, erguede eses brazos!, mulleres do campo, que se vos vexa desdes calque coruncho do mundo, pois sodes moitas. Berrade ¡ Estamos eiqui ¡. ¡Somos mulleres TRABALLADORAS!.
Todo o meu respeto a todas estas mulleres, que loitan realizando tanto un gran esforzo físico como mental, loitando sempre contra a intemperea (faga moito sol, choiva, neve, vento……..). Pero a loita máis grande ainda esta por “pelexar”, que é o recoñecemento destas mulleres como TRABALLADORAS, non olvidemos que do campo sae a materia prima de case todo. Xa decia Castelao “ Vale mais unha terra con árbores nos montes que un Estado con ouro nos bancos. O día que sepamos o que vale unha árbore ese día non teremos necesidade de emigrar.”
UNHA GALEGA
