“O labirinto da beiramar, que é o mundo”
Xesús M. Valcárcel
Porque eu nacín o primeiro serán de praia, ese segundo roubado no que souben dos grans mornos de area entrefebrándose nas dedas nenas. E, conforme desfilaban preto da vila uns e outros cargueiros... as miñas bonecas foron lucindo mouras cabeleiras de argazo, puiden interiorizar o horario das marés, aprendín a bicar coa ferocidade augacenta do vento nos cons.
Nin máis dedais que os das horas de labores, nin máis letras que as prendidas na cintura das dornas. A miña sabotaxe de ocupacións facíame aventureira e bandida ante mamá. E xa entón amolecía como nana entre os beizos, esta loucura por velar os misterios do porto.
Moza de ollada oceánica, eu quería calcificar nos muros brancos que non se ruborizan ante a costa. Ser Cinsenta acompañando o triquetraque das caixas do peixe á medianoite. Ser serea corrupta, corazón de agulla de madeira. Redeira.
Dende o meu trono descuberto, un de tantos agostos, o destino axitou ás de cormorán para achegarnos. Baixaches dun barco estranxeiro, falando nunha lingua rebelde e nova. Non sei como entendín que na túa terra non había mimosas, como souben que escribías versos de salaios e baleas. Biqueite daquel xeito inxenuo, pero coa ferocidade augacenta do vento nos cons. E o noso amor levedou acendido como a cortiza de piñeiro vermello e salgueiro coa que tinguiamos as redes.
Sabido é que todos os barcos abandoan o porto. Tamén que unha praga de augamares acugulou o horizonte da nosa xuventude. Non é preciso falar hoxe dos cabalos da escaseza ou da consanguinidade do receo. As fauces da guerra enchouparon todos os naipes que nos xuntaran. Para que aínda manque o desexo, basta hoxe con anoar o que foron séculos na túa ausencia, remuíños nas ondas e neste cabelo que branqueou.
Amañando redes, fiquei immóbil, escollida da derrota. Mais nunca volvín a amar con aquelas mans de poemas mareiros na cintura.
É esta a marusía, esta a historia. Haber hai outros fíos, pero son nasas que xa non me conteñen. Outros códigos de xabre, terra adentro. Nos valados deste solpor, no que, moitos anos despois, atopei un libro de centeo e bicos.
Se é que seguiches a escribir, abofé serán as palabras que eu amo o teu escrito.
Meu ben... mans de redeira sempre enfían contos salgados.
No hay comentarios:
Publicar un comentario