ABOA

A miña aboa ten hoxe 80 anos, a súa vida foi sempre de total dedicación aos seus, primeiro o marido, sumáronse os fillos e os netos. Conta miña nai que ela non recorda que os seus pais foran nunca de vacacións ou de cena e festas. Sempre había que controlar os cartos, as pesetas eran escasas pero chegaban para colexios e clases particulares, chegaba para ir a modista e vestir os pequenos con modelitos sinxelos e xeitosos, para que os reies magos deixaran o tren de lata e a moneca que falaba cando lle movías os brazos.
Chorou amargamente cando meu abó faleceu, faltáballe o compañeiro, aquel que estivera con ela mais de 50 anos, co que saíra cando casou, dunha aldea pequena para ir a vivir a unha grande cidade no sur de España. Ela que nunca fora mais aló do que o seu paso a poidera levar, atopouse viaxando dous mil kilómetros en terceira clase nun tren con asentos de madeira e vivindo nunha habitación con dereito a cociña. Pero loitou de cotio cos seus fillos, apenas sabe ler e escribir, pero foi catedrática con eles, e así saliron “listos como allos”.
Pasados os anos, cando o seu grande e único amor marchou pra sempre, quedouse a vivir con nos e ali volveu a ser a nai e avoa defensora, entregada, agarimosa... quedaba conmigo ata a 1 ou 2 da mañá, cando eu tiña que pelexar coas matemáticas, a física... ela sentábase na miña cama, calada, a coser, a facer punto, a facerme compaña, sin mais. Pola mañá, me despertaba co Cola-Cao e algún bolecho, para coller forzas po día que ía comenzar.
Eu non sei cal é o meu primeiro recordo da miña avoa. É como se sempre estivese o meu carón. Éra a man que me peiteaba, que me daba de comer, que me sorregaba algún pequeno cachete nas tafanas do meu rebolecho cú ( aqui compre decir que cós anos os vexo como merecidos). Pero tamén era a mán que me collía para que baixara as escaleiras, a que me acariciaba cando choraba ou cando non durmía asustada pólo trasno de turno. A niña aboa era a miña compañeira de correrias cando a gatas comencei a percorrer a súa casa, e digo compañeira porque me contan que ela tamén púñase a gatas e viña detrás miña. Ela chorou cando os meus pais tiveron que levarme definitivamente con eles para ir a escola e eu, nun arranque de rebeldia facía que a miña nai me levase tódolos dias xunto dela porque si non eu non comia.
Agora volvo estar lonxe dela, demasiado. Cando veño, busco o seu calor, o seu olor, limpo e fresco, busco as súas mans, deformadas pola artrosis, pero suaves como as nuves. Acurrúcome xunto a ela, son demasiado grande para poñerme no seu colo, e intento convencela para que veña a vivir conmigo, (claro que miña nai non está de acordo) ela sempre contesta, “necesítame a túa nai” e continua, “pero cando teñas un neniño eu voucho coidar, e vou a ensiñarlle a coidar as pombas do abó, e a plantar patacas, como aquelas que tí quitabas do rejo, e vou a andar a gatas tras del, e...”. Quédanme moitos anos de estudos, pero xa me ten prometido que cando acabe vaime regalar un coche novo, xa está aforrando para el, e que mo vai levar a facultade cun gran lazo branco... a min dame a risa, pero sei que é certo.
Sei que como ela hai en Galicia moitas mulleres, mulleres fillas dunha postguerra, que se criaron con miserias e fame, que foron educadas na idea do eterno sacrificio polas súas familias. Idea que nos foron trasmitindo, primeiro ás súas fillas, logo as súas netas, e cando eu lle digo que xa non ten que seguir con esa idea, que a dictadura e a supremacía dun sobre outro xa acabou fai mais de trinta anos, ela dende a súa sabiduría bótame un sorriso e contesta, “ miña nena, a familia non entende de política, somente entende de corazón e agarimo”.
Eu sei que hai moitas como ela, pero como ela non hai ningunha. ¡Querote aboa!

ABOA