DÚAS OPERACIÓNS E SON FELIZ

Chámome Antonio e son unha muller. Si, por fin son como sempre quixen ser e como tiña que ter nacido. Estou casada e teño dous fillos. Casei hai un mes, xusto un ano despois de acabar coas operacións. Agora xa teño todo o que me faltaba e xa quitei o que me sobraba. Foi moi duro, pero por fin son feliz.
10.000 € e son unha muller, moitos máis e teño dous fillos. Por suposto, os meus nenos son adoptados. Farta de non poder ser feliz, fun ao banco, pedín un préstamo, marchei para África e volvín con dous fillos meus, un neno e una nena negros que saben que eu era un home.
Non é fácil cambiar de sexo, o máis difícil é explicarlle aos teus pais que tiveron un fillo que agora quere ser muller. Meu pai non o entende, ou non o quere entender. É normal.
Agora todos me chaman Tona, menos a avoa que me segue chamando Antón. Os meus amigos chamábanme Toni e algún aínda mo chama polo costume, pero eu non me enfado, porque eles foron os que máis me axudaron e me animaron. Algunha xente tratoume mal sempre, chamábanme de todo e intentaban amargarme a vida. Os amigos do meu home deixaron de andar con el por estar comigo e cando se enteiraron de que adoptáramos dous nenos negros aínda foi peor. Gustaríame que toda esa xente nos puidera entender, que entendan que todos, sendo mulleres ou sendo homes, temos dereito a ser felices, teñamos que operarnos, casarnos, adoptar nenos de outras razas ou o que sexa.
Despois de moito tempo buscando, xa teño traballo. Traballo nunha oficina. O meu xefe coñéceme de toda a vida e acéptame tal como son. Intentei entrar como oficinista noutros sitios, pero a pesar de ter estudos, saber falar Inglés e Francés, non me quixeron por ser transexual.
Espero que cando os meus fillos sexan grandes non teñan que pasar polo mesmo por ser negros e espero que consigan ser tan felices como agora son eu.

Nuvi